Το “βουνό” όπως το λένε όλοι εδώ. Άνθρωποι το ανεβαίνουν, το κατεβαίνουν. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν.
Αυτό ακίνητο και σιωπηλό. Το χειμώνα με τα άσπρα του. Την άνοιξη και το καλοκαίρι με τα καλά του. Το φθινόπωρο με τα ολόχρυσα του. Όταν φυσάει βοριάς ανεμίζει τα μαλλιά του.
Αιώνιος Μάρτυρας της ιστορίας. Στα σπλάχνα του κρύβει τα τρεχοβολητά των ανταρτών. Τα κουδουνίσματα των κοπαδιών και τα ουρλιαχτά των λύκων. Στα πλάγια του μοσχοβολά το τσάι του βουνού. Στην κορυφή του στολίζει το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής και τα εννιά πηγάδια. Στις μασχάλες του κρύβει δυο σπηλιές, του Περιστεριού και του Αράπη. Στα βράχια στραφταλίζει τα πετράδια του.
Το βουνό.
Φύλακας και προστάτης.
✏️ Ανατολή Βροχαρίδου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου