Η Ξηρολιμνη του χθες ➡ "Ο Κοτσσιαμάνον ο Μουχαήλ και η Κοτσσιάκαρη Σουμέλα" αναμνήσεις της Μαρίας Ποτσίδου.

 Ο Κοτσσιαμάνον ο Μουχαήλ και η Κοτσσιάκαρη Σουμέλα 

Τα παιδικά μου καλοκαίρια, είναι  οι γλυκές αναμνήσεις που έρχονται στο μυαλό και  που προσπαθείς να θυμηθείς όλες τις λεπτομέρειες, να μην ξεχάσεις ούτε την παραμικρή... 

Πάντα ενεμένα τον Πάππο μ να έρτε παίρ με και πάμε σα Καραένια,σην Ξερολίμνην, νε την Μάννα μ εράευβα και νε τον Κυρ μ,σην Ξερολίμνην οι ανθρώπ εζήναν όπως σην Πατρίδαν, το 60% οι νεοντάδες έφυαν σην ξενητείαν,επέμναν οι γεροντάδες με τα κουτσσίκιαε,εμείς έπαιζαμε σο τσσαϊρ εμπροστά σ'ασσερών εμουν,οι γεροντάδες πα εκάθουσαν έλεαν τεείνετερα και εγομούσαν τ'ομματοπά τουν,εμείς πα απάν σο παιχνίδι εμουν έτρεχαμε εγκαλιάσκουμες  ατς και εσπόγγιζαμε τα δάεκρυα τουν,

μιαν πα είδα έναν κορτσόπον πως εσπόγκσεν τα δάκρυα τη Καλομάννας ατς με το στομόπον ατς,ερθα και επέμνα,ντο έμορφον ετον, εγώ πως κ'ενούντζα το,όπως όλια τα μωρά εθάρρνα πως το χωρίον ντ'εφέκαν οπίς έτον η Πατρίδα,

 "γιατί δεν μπορούμε να πάμε Παππού στην Πατρίδα;" εν πολλά μακρά.. πόσο μακρυά είναι βρε Παππού, αφού αυτοί από την Πατρίδα έρχονται και πουλάνε ροδάκινα(εθάρρνα αση Βέροιας το χωρίον έρθαμε)..

ο Πάππο μ χατήρ καμμίαν κ'εχαλνε με,Παππού, πάμε σο Τετελερ!εβάλνε με σο γαϊδουρόπον και επαίνε με βόλτας,Παππού θέλω παγωτό, αρ εδώκε με την παράν,τα ποδάρια μ φτερά εξέγκανε κατηβαίνω σο καφενείον, εκες έπιναν την καϊφέν ατουν οι Κουνακαλίτ,τερούνε με και  ερωτούνε με," εσύ τίνος είσαι" εγώ πα εκλώστα και γεμάτη αυθάδεια είπα :της Μαμάς μου και του Μπαμπά μου! 

Οι νεοντάδες εγέλασαν,οι γεροντάδες εκορδιλίασαν το οφρύδιαε,ξανρωτούν"τίνος είσαι καλέ;.. νουνίζω πως λένε τον Πάππο μ....αα Κοττσιαμάνον κουϊζ ατον η Καλομάννα μ.... Του Κοτσσιαμάνου είμαι, μώσε τίνος Κοτσσιαμάνου ξαν ερωτούν....  Ααα..ξαν λέω του Κοτσσιαμάνου εκεί επάνω και δεικνίζ ατς το μέρος... αρ αφού είδα και αποειδα,εθυμέθα ότι οι γειτονάδες τον Πάππο μ,Μουχαήλ κουϊζν ατον,χαρεμέντσα κλώσκουμε λέω" του Κοτσσιαμάνου του Μουχαήλ",ξαν κ'εγροίκσαν...έναν παιδόπον πα, είπεν.. του Πατούλ είναι, αρ εγροίκσαν,εγώ πα έμαθα πως λένε μας..

Πατούλ έτον το παρωνύμ έτον ξανθός και γαλανομάτης,Ιωσηφίδης Μιχαήλ εγράφκουτον σα χαρτία,Συμέλα το γένος Σαββίδη Σάββα (Ελι πιρ-εέντον Λυπήρ) ασα Πέδιαε τη Κουνάκας....,

Σην Ξερολίμνην οι γεροντάδες εζήναν,όπως σην Πατρίδαν, τα οσπιτία όλια έμορφα πέτρινα, εμείς πα τα κουτσσικόπα έλεπαμε και πότε εφαίνουτον μας αγνόν,σην Χάτοβα αραπάν καμμίαν κ'είδα,ανθρώπ ετέρναν "έμπρου,"άμα τα λάθη ατουν τρανά,έκσαν τοι δεσκάλτς,μην μιλάτε στα παιδιά σας την γλώσσα σας,θα τα μπερδεψέτε,εγάπαναν τα γράμματα και εκομπόθα νε...μόνο 2-3 οικογένειες μιλάγαν στα παιδιά τους ποντιακά..

.μιαν πα σίτιαε έτρωαμε είπα :το ξέρετε ότι στην Ξηρολίμνη, ασβεστώνουν με τις κοπριές;ο Κυρ μ και η Μάννα μ,εχαμογέλασαν...οι αδελφές μου με κοροϊδεψαν...τι βλακείες μας λες,ναι σας λέω το είδα με τα μάτια μου.... 

Ελεπα τα κουσκούριαε σα τουβάρια και μιαν πα είδα είναν γραιϊτσαν" επί τω έργω"είμασταν τυχερά παιδιά, γιατί προλάβαμε τους παλαιούς,ζήσαμε μαζί τους,τους αγαπήσαμε πολύ, 

Ξηρολιμνη αγαπημένη, το πρώτο σπίτι που βλέπαμε όταν πλησιάζαμε στο δικό μας,ήταν του Κοσκόζ(Ζάβερα) είχε έναν υπέροχο Κένταυρο ψηλά στην δεξιά γωνία, λυπήθηκα πολύ, όταν το γκρέμισαν,από κάτω ήταν του Κρανέτα (Κρένασα)  δεξιά του Γιανναντέτα (Γιαννάντων),από επάνω του Λάζαρου του Κώτογλη (Ζάβερα),πιο πάνω του θείου μου του Αμιρά και της θείας Λισάφς,πολύ την αγαπούσα την Λισάφ,πάντα έλεε με: γουρπάνι ς πουλί μ ευτάς συγγενότιαε",η θεία μ η Αντρονικάβα,η Τσσαλουκίνα,όλτς έξερα,οι Χριστοφοράντ,ο Πήλον,ο Κουφατσσιόγλης,ο Ανθούσογλης,οι Λϊαζάντ....😪