Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΖΙΔΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ : ''ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ''

 

«Των εφτωσίων ο ιατρόν» Του Νίκου Κυριαζίδη 

- Π' έχπασες νε χάρε σ' αποψινόν το βράδον; - Ποίος εσέν εκάλεσεν ποίος εσέν εμέντσεν; - Γιάμ' τ' ένοικος εχάλασαν κι αποβαμέντ'ς εξέβαν; - Εμέν κανείς κ' εκάλεσεν, εμέν κανείς κ' εμέντσεν νια τ' ένοικον μ' εχάλασαν, νια αποθαμέν εξέβαν. Σια μέρια σουν ένας παιδάς εμέναν τυρανίζ με Μικρόν μικρούτσικον κρατεί, ατόσον μασερόπον Κι όθεν τα σέροπα τ' απλών, ανθρώπ'ς λαρών Γήtiταν καλά, σκούνταν και πορπατούνε. -Σμέν ξάι πως και λογαρίασεν; -Σμέν ξάι πως και φοέθεν; -Ερθα κ' εκλώστα εύκαιρος πολλά φοράς σα στράτας εκοί &ι,α, εντόκα κα, εσκώθα αν, εξέβα έξ και είπα: -Σ' εμόν την στράταν ποιος εμπαίν πλερών με την ζωήν ατ' -Ατόν εγώ Θα ωράξ' ατόν, όθεν δαβαίν' κατ κλώcκεται που κείται που κοιμάται -Κι' απόW' εύρα την πόρταν ανοιχτόν -ην ώραν ντ' εκοιμούτον εσέβα απέσ' έσυρα την κεμεντί μ' το ψόπον ατ' επέρα. -Κεrεαραμένε χάροντα, και τρις καταραμένε επέρες υιόν τραντέλλενον του Πόντου παλληκάριν ψηλός, ξανθός, κι' άμον άγγελος τον Χρήστον Αντωνιάδην. - Τα καμπάνας τ' Αεργί, σο Σαΐλέρ λυπητερά εντώκαν τ' ορμία αντιβόεσαν σα δάκρυα εγομώθαν Σ' ατά μικρός ωριάζες, κοπάδ' τα εγιδόπα Κι' ασό ταφόποd καρσί ελέψ' ατα Και ησυχάζ' το ψόπο σ'. -Μοιρολογούν τα κρένερα, τα ελαφόπα κλαίνε σα παρχάρια τη Κουνάκας, χωρίον τη Ματσούκας χά sο&ιμέν εσκώθανε και σ' ον Αΐγιαννεν πάγνε έναν κερόπον αφίνεσε την στράτα σ' να φωτίζνε -Κόσμος εθλίφτεν και έκλαψεν Θα κλαίγνε σενακόμαν -Κι Οσμάν με τον Τασκίν και τον Νετρέτ εντάμαν α σα Σούρμενα έξιαν δίηcρνα σ' όλα τα Θαλασσ' άκρα σην Μαύρην ©άλασσαν. -Των εφτωσίων ιατρός πάντα με καλοσύνιαν - Σχάρτσες μας τραγωδίας εύμορφα Χρυσόν κληρονομίαν Αθάνατα κρατούν' όλα, κι Θα χάνταν καμίαν.

Στα νεοελληνικά
 -Που κίνησες να πας βρε Χάρε, σήμερα βράδύ; -Ποιος σε κάλεσε, ποιος σε μήνύσε; _yiήτιως σου χάλασαν το σπίτι Και βρήκαν έξω οι αποθαμένοι σου -Εμένα κανείς δεν κάλεσε Εμένα κανείς δεν με μήνυσε
-Εκεί στα μέρη μας ένα παιδί εμένα τυραννάει -Μικρό μικρούτσικο κρατεί Να τόσο μαχαιράκι Κι' όπου απλώνει τα χέρια του Ανθρώπους θεραπεύει Γίνονται καλά, σηκώνονται και περπατάνε -Εμένα δε με λογάριασε Εμένα δε με φοβήθηκε; 'Ηρθα και γύρισα πίσω άδειος Πολλές φορές στους δρόμους Νευρίασα, χτύπησα κάτω σηκώθηκα πάνω Βγήκα έξω (πετάχτηκα έξω) και είπα: -Αυτόν εγώ Θα τον φυλάω, από πού περνά Που γυρνάει, που μένει και κοιμάται: -Και απόψε βρήκα την πόρτα ανοιχτή Την ώρα που κοιμόταν Μπήκα μέσα 'Εσυρα την κόσσα την ψυχή του πήρα -Καταραμένε χάροντα και τρισκαταραμένε Πήρες γιο τραντέλλενα του Πόντου παληκάρι Ψηλός, ξανθός, σαν άγγελος Τον Χρήστο Αντωνιάδη. -Οι καμπάνες τον Αϊ-Γιώργη στην Ξηρολίμνη Χτύπησαν λυπητερά Οι λόγγοι αντιλάλησαν, γέμισαν δάκρια. Σ' αυτά μικρός φύλαγες Κοπάδι κατσικάκια Και από τον τάφο του αντίκρύ τα βλέπεις Και η ψυχή του ησυχάζει. -Μοιρολογούν τα κρύα νερά, τα ελάφια κλαίγνε Στα λιβάδια της Ματσούκας Χωριό της Ματσούκας Και αποθαμένοι σηκώθηκαν και πηγωαίνουν Στον Άίγιάννη 'Ενα κεράσι σ' ανάβουν Την στράτα σον να φωτίσουν -ΟλίφΘηκε κάσμος και έκλαψε Θα σε κλαίνε ακόμα -Και ο Οσμάν με τον Τασκίν και τον Νετρέτ αντάμα Από τα Σούρμενα Χήσα δάκρια σ' όλες τις ακροθαλασσιές Στην Μαύρη Θάλασσα. Των φτωχών γιατρός, πάντοτε με καλοσύνη -Μας χάρισες έμορφα τραγούδια Χρυσή κληρονομιά Θα τα κρατήσουμε αθάνατα Ποτέ δεν θα χαθούν.

Κουνάαα: χωριά της Ματσούκας απ' όπού κατάγονται οι παππούδες τον γιατρού 5ηρολίμνη (Σαίλέρ) χωριό της Κοζάνης, τόπος καταγωγής τον Οσμάν και ο Τασκίν και ο Νετρέτ. Φίλοι μας από τα Σούρμενα του Πόντου. Τον Οσμάν κα Τασκίν τους ανέφερει στο τραγούδι του «Μαύρη Θάλασσα» που κυκλο-φόρησε σε CD με το Σιαμίδη, Κουρτίδη και Αχιλλέα Βασιλειάδη.